FÍH fór með málið fyrir dóm á þeim forsendum að Ríkisútvarpinu bæri að greiða hljómlistarmönnunum sem spiluðu á Jazzhátíð Reykjavíkur fyrir sína vinnu samkvæmt kjarasamningi FÍH og RÚV. RÚV mótmælti því og vísaði til þess að ekkert ráðningarsamband hafi verið til staðar. Vildi Ríkisútvarpið greiða tónlistarfólkinu annars vegar með auglýsingum á miðlum RÚV og hins vegar með greiðslu beint til Jazzhátíðar, sem svo skipti fjárhæðinni á milli hljóðfæraleikaranna í samræmi við þátttöku. Fyrirkomulagið hafði áður verið á þann veg.
Í dómi Félagsdóms er staðfest að kjarasamningur FÍH og RÚV gildir. Að mati dómsins er ekki hægt að víkja til hliðar ákvæðum kjarasamnings um lágmarkskjör. Höfuðmáli skiptir að kjarasamningurinn gerir beinlínis ráð fyrir greiðslum til hljómlistarmanna að skilyrðum uppfylltum óháð því hvort formlegt eða óformlegt ráðningarsamband sé til staðar.
Dómurinn minnir um margt á dóm Landsréttar sem féll ríflega ári fyrr í máli Þóru Einarsdóttur gegn Íslensku óperunni. Hann staðfestir með afgerandi hætti að beint ráðningarsamband er ekki forsenda skuldbindingargildis kjarasamnings sem fjallar um greiðslur vegna hljóðritana og/eða beinna útsendinga á tónlist.
Hefur dómurinn fordæmisgildi sem slíkur og þá sér í lagi í listageiranum þar sem kjarasamningar fjalla sérstaklega um greiðslur á ráðningarformi eða hvort ráðning sé til staðar. Þá staðfestir Félagsdómur að ákvæði kjarasamninga kveða á um lágmarkskjör sem óheimilt er að sniðganga. Breytir þar engu hvort framkvæmdin hafi áður verið önnur en kjarasamningur kveður á um.
